مسوولان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در چند سال گذشته بارها به کمبود جدی پزشک و پرستار در ایران اشاره کرده‌اند.

این موضوع در روزهای شیوع «کرونا»، با فراخوان‌ها و اطلاعیه‌های سازمان نظام پزشکی برای داوطلب شدن پزشکان و پرستاران در بخش‌های خدمت به بیماران کرونایی در شهرهای مختلف بیش از پیش مشخص شد. اما این مساله زمانی تلخ‌تر می‌شود که بدانیم از اول انقلاب تا کنون، تعدادی از پزشکان بهایی فقط به خاطر اعتقادشان اعدام و شمار زیادی نیز از کار بی‌کار شده‌اند.

طی سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ خورشیدی، حکومت نوپا در ایران همه بهاییان شاغل در بخش خدمات درمانی را بدون در نظرگرفتن تجربه و تخصص آن‌ها، از خدمت در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی دولتی اخراج کرد. از سوی دیگر، جوانان بهایی داوطلب شرکت در آزمون‌های پزشکی از حق تحصیل در دانشگاه‌ها محروم شده و ناچار تن به مهاجرت دادند. از قضا بسیاری از آن‌ها در کشورهای دیگر موفق شده‌اند و حالا عضوی از کادر درمان مبارزه با کرونا هستند؛ اما نه در کشور خودشان بلکه در کشورهایی که درهای دانشگاه به رویشان باز بوده است.