زهرا پور نوحی لنگرودی، مادر این زندانی به کمپین گفت: «مریم می گوید او تا سه روز پس از عید فطر صبر می کند و اگر تا آن زمان آزادش نکردند دوباره دست به اعتصاب خواهد زد.»
مریم نقاش زرگران، معلم موسیقی کودکان و نوکیش مسیحی از اسفند ماه ۱۳۸۹ به تناوب از سوی ماموران پلیس امنیت مورد بازجویی قرار گرفته است به گفته مادر این زندانی، بازجویی های او تنها در دفتر پلیس امنیت تهران انجام نمی گرفته بلکه با دخترش برای پرسش و پاسخ در “کافی شاپ های تهران” قرار می گذاشته اند. بازجویی های او درباره فعالیت های او در کلیساهای خانگی یا جذب مسلمانان به مذهب مسیحیت بوده است.
خانم زرگران نهایتا در ۱۵ آبان ماه ۱۳۹۱ بازداشت و روانه بازداشتگاه وزرا شد و پس از پنج روز در تاریخ ۲۰ آبان ماه به زندان اوین منتقل شد و در آذر ماه همان اسال با قرار وثیقه تا اعلام رای دادگاه آزاد شد. یکی از مستندات اتهام او همکاری با به سعید عابدینی، کشیش مسیحی و ایرانی– آمریکایی تبار بوده که پس از هشت سال زندان به همراه دو زندانی ایرانی– آمریکایی دیگر روز ۲۶ دی ماه ۱۳۹۴ آزاد و به آمریکا بازگشت. به گفته مادر خانم زرگران پیش از بازداشت، مریم در یافتن زمینی برای تاسیس پرورشگاه در شمال ایران به آقای عابدینی کمک می کرده است.
خانم زرگران از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه به دو اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام به چهار سال حبس تعزیری محکوم شد و ۲۴ تیرماه ۱۳۹۲ برای اجرای حکم خود به زندان اوین فراخوانده شد. او از آن زمان تاکنون در بند نسوان زندان اوین به سر می برد. خانم زرگران پیش از این برای درمان بیماری‌هایش دو بار دیگر و هر بار برای چند روز به مرخصی آمده است.
مادر این زندانی با اشاره به اینکه هنوز به سوال های پرونده فرزندش پاسخی داده نشده به کمپین گفت: «درخواست های دخترم نباید با چند روز مرخصی فراموش شود. او به دو اتهام به چهار سال حبس محکوم شد در حالیکه در پرونده اش برای اثبات آنها مستنداتی وجود نداشت. گفتند او در بابلسر همراه با ۲۰ زن دیگر تبلیغ مذهب مسیحیت می کرده اما هیچ کس را نشان ندادند که از طریق مریم مسیحی شده باشد. قاضی مقیسه در زمان دادگاه به شوخی به همکارش گفته چیکار کنم حاجی؟ به نظرت چند سال براش بنویسم؟ پنج سال خوبه ؟ همکارش گفته نه بابا، جوانه ، گناه داره. بعد قاضی مقیسه گفته پس براش چهار سال می نویسم. آخر یک قاضی می تواند اینطور و با این شوخی ها حکم بدهد مگر نباید بر اساس قانون حکم و مستندات قانونی حکم صادر شود.»
خانم پور نوحی لنگرودی با اشاره به بیماری ها و نیاز به درمان فوری فرزندش به کمپین گفت: «مریم را فردا به بیمارستان برای درمان خواهیم برد. او بیماری‌هایی دارد که در روزهای اعتصاب غذایش تشدید شده و حتی من الان نمی دانم باید چه غذاهایی به او بدهم که حالش بدتر نشود. او مبتلا به بیماری قلب، گوش و دیسک کمر و آرتوروز گردن و دست است. بیماری قلبی را قبل از زندان داشته، در سال ۱۳۸۴عمل جراحی قلب داشت و پزشکان به او گفته بودند مطلقا باید از فضای استرس زا دور باشد. اما بیماری گوش، دیسک و آرتورز گردن و دست محصول زندان است.»
مادر مریم زرگران گفت: «یکسال پیش پزشک زندان گفت باید برای آرتورز گردن مریم بستری شود و برای دستش باید حداقل پنج جلسه فیزیوتراپی شود اما تا حالا این اتفاق نیفتاده است. در روزهایی هم که در اعتصاب بوده هر روز او را به بهداری می بردند تا فشارش را بگیرند اما مریم می گوید دستگاه فشار خون بهداری خراب است. مریم می گوید دستگاه فشار خون بهداری عدد متفاوتی را نسبت به دستگاه فشار خونی که یکی از زندانیان در داخل بند دارد نشان می داده ، یک روز مریم که بهداری می رود همان دستگاه را با خودش می برد و به دکتر می گوید با این هم فشارم را امتحان کن. بعد که دکتر می بیند هر دو دستگاه عددهای متفاوتی را نشان می دهند، به مریم می گوید هر وقت دیگر می آیی این دستگاه را با خودت بیار. اما مساله این است که حتی به چنین چیزهای کوچکی توجه نمی شود و ممکن است همین جواب های اشتباه فشار خون جان یک زندانی را به خطر بیاندازد.»
خانم پور نوحی لنگرودی در ادامه گفت: «بیش از یکسال پیش یک نماینده از وزارت اطلاعات دو بار به ملاقات دخترم در زندان اوین رفته و به او گفته است که اتهام او تبلیغ علیه نظام باید باشد و اتهام اجتماع و تبانی جز پرونده او نمی شود. به دخترم پیشنهاد داده که تقاضای اعاده دادرسی بدهد. دخترم با این حرف ها بسیار امیدوار شد و چندین بار ما اعاده دادرسی داد اما تا کنون هیچ جوابی نگرفتیم. در روزهای اعتصاب غذا برای چندمین بار برای پرس و جو به دایره اجرای احکام رفتم که به من گفتند که اصلا این تقاضا در پرونده اش نیست. یعنی مریم این تقاضا را نوشته اما به دلیل نامشخصی در پرونده نبوده است. در روزهای اعتصاب غذا در ملاقات با مریم خواستم که او دوباره درخواست اعاده دادرسی را بنویسد. حالا که دوباره پیگیری کردم دادیار اجرای احکام گفت بالاخره تقاضا به دستش رسیده است. من واقعا تقاضای آزادی دخترم را دارم.»
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران